Klei afkomstig uit de uiterwaarden van de grote Nederlandse rivieren wordt als een zichzelf vernieuwende grondstof aangemerkt. De sedimentatie (neerslag) van nieuwe kleideeltjes is gemiddeld 1 cm per jaar. Door de constante aanvoer hiervan blijft de voorraad klei oneindig beschikbaar. Daarbij komt nog bij, dat over een groot aantal jaren gezien, minder klei wordt gewonnen dan de rivieren in de uiterwaarden afzetten.
Dit blijkt uit de wetenschappelijke studie door onderzoeksinstituut Deltares samen met de Universiteiten van Utrecht en Wageningen. Daarmee rangschikt klei zich, samen met hout en bijvoorbeeld schelpen, in de categorie vernieuwbare grondstoffen. De studie in gepubliceerd in het gerenommeerde vaktijdschrift Journal of Soils and Sediments. Het artikel is gratis te downloaden.
In het onderzoek is de verhouding tussen winning en sedimentatie op drie tijdruimteschalen bekeken. Daarbij is voor de sedimentatieschattingen gewerkt met boorgegevens, morfologische modellen en sedimentatiemetingen. Verder werd voor de winhoeveelheden gebruik gemaakt van productiestatistieken van zowel klei, als grofkeramische eindproducten. Tenslotte is het Geografisch Informatie Systeem (GIS) betrokken, waardoor niet relevante gebieden (zoals bebouwingen) buiten het onderzoek konden worden gehouden. Deltares concludeert dat bekeken op de lange tijdschaal (van 1850 tot heden) er door de mens minder klei is verbruikt dan er door de rivier is afgezet. De samenvatting van het Deltares onderzoek tref je hier aan.